อยู่ๆ ก็ทนไม่ไหว เจ็บเหลือเกินมันเจ็บมากไป
มันเจ็บจนยืนไม่ไหว แค่เห็นเธอนั้นเดินหายไป
อย่าร้องออกมา ต้องกลั้นมันไว้
ปิดตาไม่มอง ไม่หันไปมองไม่ต้องสนใจ
ถอยหลังออกมา ถอยหลังออกมาให้ไกลแสนไกล
จะต้องทนให้ไหว แม้ทุรนทุรายเท่าไร
ก็ต้อง ขอ ให้น้ำตาอย่าไหลก่อน
ฝืนข่มตาให้หลับไหลก่อน
จะขอให้กลับมาเธอคงไม่ใจอ่อน
ต่อให้ร้องจนตาย เธอก็ไม่ได้ยิน
จะหกล้มยังไง คำว่าทิ้งก็คือทิ้ง
ต้องยอมรับเต็มใจว่ามันคือเรื่องจริง
เรื่องที่เธอทิ้ง นั้นจริงซะยิ่งกว่าจริง
จะผ่านมันไปอย่างไร
หากน้ำตามันยังท่วมใจ
และแผลที่เธอกรีดไว้
อยู่เหมือนเดิมมันยังไม่เลือนไป
อย่าร้องออกมา ต้องกลั้นมันไว้
ปิดตาไม่มอง ไม่หันไปมองไม่ต้องสนใจ
ถอยหลังออกมา ถอยหลังออกมาให้ไกลแสนไกล
จะต้องทนให้ไหว แม้ทุรนทุรายเท่าไร
ก็ต้อง ขอ ให้น้ำตาอย่าไหลก่อน
ฝืนข่มตาให้หลับไหลก่อน
จะขอให้กลับมาเธอคงไม่ใจอ่อน
ต่อให้ร้องจนตาย เธอก็ไม่ได้ยิน
จะหกล้มยังไง คำว่าทิ้งก็คือทิ้ง
ต้องยอมรับเต็มใจว่ามันคือเรื่องจริง
เรื่องที่เธอทิ้ง นั้นจริงซะยิ่งกว่าจริง
ขอน้ำตาอย่าไหลออกมาก่อน
ฝืน กลั้นไว้อย่าร้องออกมาก่อน
ก็ต้อง ขอ ให้น้ำตาอย่าไหลก่อน
ฝืนข่มตาให้หลับไหลก่อน
จะขอให้กลับมาเธอคงไม่ใจอ่อน
ต่อให้ร้องจนตาย เธอก็ไม่ได้ยิน
จะหกล้มยังไง คำว่าทิ้งก็คือทิ้ง
ต้องยอมรับเต็มใจว่ามันคือเรื่องจริง
เรื่องที่เธอทิ้ง นั้นจริงซะยิ่งกว่าจริง
ยิ่งกว่าจริง ยิ่งกว่าจริง